My highlights
11 februari
Dinsdagmiddag, net voor de middagpauze, riep de directeur ons even naar voor. Alle leerlingen hadden keurig plaatsgenomen rond het podium dat zich in het midden van de speelplaats bevindt. We stelden onszelf even voor en de kinderen kregen te horen wat de bedoeling zal zijn van onze stage gedurende deze drie maanden. Meteen hierna werden alle ogen gericht op een klein meisje van ongeveer negen jaar. Ze stond in het midden van het podium en hield de microfoon stevig vast in haar handen. Haar vastberadenheid en zelfvertrouwen waren af te leiden uit haar strenge blik. Ik kreeg koude rillingen door mijn lijf en ze had nog niets eens de eerste woorden van haar zelfgeschreven brief uitgesproken. Ze las haar tekst, gericht naar de volledige gemeenschap in Bloemfontein, Zuid-Afrika of de wereld in het algemeen voor en bezorgde mij zo één van mijn eerste onvergetelijke momenten.
Elk woord dat over haar lippen ging, raakte me dieper en dieper. Om jullie wat meer duidelijkheid te geven over het onderwerp van haar ‘preek’, noteer ik hier even de laatste woorden van haar speech:
“Laat ons veilig naar huis wandelen! Stop het verkrachten van jonge vrouwen! Stop het mishandelen van jullie vrouwen! Stop het ontvoeren van jonge kinderen voor kinderhandel! Stop het zinloos geweld en alcoholmisbruik! Stop het misbruik! Stop het misbruik! Laat onze liefde weer de bovenhand nemen!”
Hierna zei het meisje luid en duidelijk: “Stop the abuse!”. Ze stak haar vuist hoog in de lucht en riep deze zin meermaals na elkaar en telkens een beetje luider. De andere kinderen volgden meteen haar voorbeeld. Alle kinderen, leerkrachten en anderen van het schoolteam vormden meteen één grote groep tegen de verschrikkelijke realiteit waar sommige kinderen, jonge vrouwen, moeders nog dagelijks mee te maken hebben.
Na deze krachtige speech moest ik mij toch even van de menigte verwijderen. De tranen sprongen in mijn ogen en ik wist even geen weet met mezelf. Als je dit leest, is het waarschijnlijk best moeilijk om je dit voor te stellen, maar ik kan mij niet inbeelden dat zo’n verhaal bij ons door een negenjarig meisje zou worden voorgelezen voor ongeveer 750 mensen. En dat met zoveel gevoel en waarheid achter elk woord...
Natuurlijk zijn hier ook heel wat gezinnen waarbij deze problemen niet voorkomen, maar het is duidelijk dat iedereen hier dit onrecht wil aankaarten en aanvechten! Het is tegelijk prachtig en aangrijpend om te zien én te voelen hoe zo’n jong meisje zo bewust is van de wereld rondom haar. Ik heb nog nooit zoveel respect gehad voor een leerling als op dit moment.
Is het niet verschrikkelijk dat kinderen op deze leeftijd al over zo’n problematieken moeten nadenken? Is het niet gruwelijk dat dit in 2020 nog steeds voorkomt? Wetende dat dit niet enkel in Zuid-Afrika voorkomt, maar over de hele wereld?
Deze kinderen durven zich uit te spreken over een controversieel onderwerp dat sommige volwassenen vaak niet eens durven aan te kaarten.
Ik ben hier pas één week en ik weet nu al zéker dat ik nog heel veel van deze leerlingen zal kunnen leren!
(ICOM 2.1 Culturele zelfkennis, 2.3 Culturele veerkracht, 2.4 Culturele ontvankelijkheid, 3.2 Een eigen mening vormen over maatschappelijke of internationale onderwerpen, 3.3 Een eigen mening uiten over maatschappelijke of internationale onderwerpen)
16 februari
Nooit verwacht dat ik dit zou kunnen zeggen (of toch niet tweemaal), maar er heeft een Cheetah aan mijn been gelikt! Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar als je naar de foto kijkt, wordt het al wat duidelijker.
Tijdens ons bezoek aan 'The Cheetah Experience' kregen we de kans om 'Marya' te ontmoeten.
Deze cheetah werd hier geboren en heeft sindsdien altijd een heel goede band gehad met mensen. Normaal laten ze alle dieren na een bepaalde termijn weer los in het wild, maar Marya zal hoogstwaarschijnlijk in dit verblijf blijven.
Zoals je op de foto kan zien, toon ik niet echt het enthousiasme dat ik vanbinnen voelde. Ik mocht haar namelijk niet aanraken, ondanks dat ze de hele tijd met haar hoofdje tegen mijn been aanwreef. Ik heb het nog nooit zo moeilijk gehad om iets te weerstaan. Vanaf nu staat er een nieuw dier op mijn lijstje met lievelingsdieren.
En diegenen die het zich afvragen, de foto is echt. Ik ben geen 'Cheatahh'.
AHA! Dit is één van mijn favoriete foto's.
Hier staan we heel vrolijk te poseren naast de tamme cheetah 'Marya' dat je ook kan zien op de vorige foto. Alleen een beetje verontrustend dat Marya hier haar lippen aflikt...
20-21 februari
Hebben jullie nog steeds honger naar meer?
Wel, laat ik jullie dan meteen vertellen over een ander hoogtepunt tijdens mijn stage.
Zoals je reeds in mijn blog hebt gelezen, was het vorige week donderdag en vrijdag feest op school. De directeur vond dit het ideale moment om alle kinderen even te verwennen dus kwam hij met het geniale idee om zowel donderdag als vrijdag 600 hamburgers te bestellen.
Ondanks dat ik tijdens deze twee dagen meer het gevoel had dat ik in de McDonalds werkte i.p.v. in een lagere school, beleefde ik toch enkele geweldige momenten.
Afgezien van het fantastische moment waarop 600 hamburgerdozen toekwamen op school, was het iets minder fijn om te ontdekken dat het uitdelen van deze burgers volledig op onze schouders terecht kwam. Toevallig kon ik ergens nog één kartonnen doos leegmaken om te gebruiken bij het rondbrengen van deze burgers naar alle klassen over de hele school. Nooit gedacht dat ik zoveel fast food zou kunnen ronddelen zonder zelf de helft op te eten. Natuurlijk heb ik me op het einde wel vlug eens beloond voor al het harde werk dat een leerkracht allemaal moet uitvoeren…
Hieruit mag je gerust afleiden dat ik hier toch wel al redelijk geïntegreerd ben. Ik werd bijna een echte Zuid-Afrikaanse burger.
(ICOM 2.6 Culturele relationele competentie, 4.2 Samenwerken en netwerken, 4.4 Zich flexibel opstellen)
24 februari
Even genoeg woordspelingen en andere slechte mopjes. Hiervoor wil ik even jullie aandacht.
Nadat ik mijn laatste les van de dag had afgerond, begaf ik me weer naar het bureau van de directeur. Het moment dat ik mijn eerste voet door de deuropening van zijn kantoor had gezet, riep hij Febe en ik dadelijk bij zich. Hij toonde ons de volgende tekening.
Zoals jullie mij allemaal wel kennen, wilde ik hier eerst het fijne van weten voordat ik een opinie zou vormen over deze schets. Meermaals weigerde de directeur om hierop in te gaan. Hij herhaalde alleen een tiental keer dezelfde vraag: ‘Wat vinden jullie hiervan?’.
Voorzichtig gaven Febe en ik elk onze mening. Daarna gaf de directeur ons eindelijk wat meer uitleg. Eén van de leerlingen had dit getekend tijdens een les wiskunde. De leerkracht die op dat moment in de klas aanwezig was, had dit toevallig opgemerkt en was zo verbouwereerd dat ze de leerling in kwestie meteen met de tekening naar het bureau van de directeur had gestuurd.
Persoonlijk vind ik dat deze leerling op de manier een zeer krachtig statement heeft gemaakt.
In de oudere Zuid-Afrikaanse cultuur wordt het namelijk helemaal niet goedgekeurd om liefde in het openbaar te ‘beleven’, te uiten of er openlijk schriftelijke weergaves van te maken. Dit kind is duidelijk wél klaar voor verandering en progressie binnen dit cultureel aspect. Hoogstwaarschijnlijk tekende deze jongen vanuit zijn hart en naar aanleiding van Valentijn, een feest dat hier uitbundig wordt gevierd.
Dit gaat niet enkel om twee mensen die kussen of samen ‘de liefde’ hebben gevonden. Voor mij is het zelfs niet duidelijk of dit gaat om een man en een vrouw, twee mannen of twee vrouwen en DAT is wat dit alles zo opmerkelijk maakt. Biseksualiteit wordt hier in Zuid-Afrika absoluut nog niet goedgekeurd. Het taboe is nog sterk aanwezig.
Daarbij kan je dit ontwerp op meerdere manieren bekijken.
De eerste manier heb ik reeds besproken. Als je héél goed kijkt, kan je deze twee personen ook zien als één geheel. Is dat tenslotte niet het ultieme doel van liefde? Jezelf blijven, maar een deel worden van een geheel waar jij achter staat, waar jij wil voor vechten?
Per slot van rekening kan je de tekening zelf omdraaien en er opnieuw een andere verbeelding aan geven.
Los van het gegeven dat deze tekening mij enorm heeft ontroerd, roept het ook veel vragen bij mij op. Zijn dit echt zaken die wij moeten verbieden in het onderwijs? Of zouden we deze eerder moeten aanmoedigen?
Het was immers Nelson Mandela zelf die de volgende stelling over de wereld verspreidde:
“Education is the most powerful weapon which you can use to change the world!”
Wordt het geen tijd om ook hier de vrije meningsuiting over liefde en seksualiteit een vooruitgang te laten boeken?
Allicht is dit niet overal in Zuid-Afrika nog steeds zo’n lastig onderwerp, maar het leek mij cruciaal om hier even met jullie op terug te blikken.
(ICOM 3.2 Een eigen mening vormen over maatschappelijke of internationale onderwerpen, 3.3 Een eigen mening uiten over maatschappelijke of internationale onderwerpen, 2.5 Culturele kennis,
2.9 Multiperspectiviteit, 2.8 Culturele conflicthantering, 2.1 Culturele zelfkennis)
Maak jouw eigen website met JouwWeb