Tweede blogupdate 

Mijn dagelijkse routine

Laat ik starten met jullie inzage te geven in mijn nieuwe dagelijkse routine:

6u30: De eerste wekkers gaan af. Beiden nestelen we ons nog even gezellig onder ons dunne dekentje. (Een dikker deken hebben we hier absoluut nog niet nodig!)

6u35: De volgende wekker gaat af. Er verandert niks. Wij blijven gewoon liggen.

6u40: AHA! We worden (een beetje) wakker. Nee, we staan nog niet op. Nog even genieten van ons bedje. (Neem ‘bedje’ maar letterlijk. Het is niet altijd even praktisch om met twee personen in deze twijfelaar te slapen. Ik betwijfel zelf of het überhaupt een twijfelaar is.)

6u45: Mijn wekker wordt boos en weigert om meer dan drie keer te snoozen. Dan zit er maar één ding op… Ik zet een nieuwe wekker!

6u50: Genoeg gesnoozed en dit moment uitgesteld! Ik sta op en maak me klaar om aan de nieuwe dag te beginnen.

7u15: Nadat ik het huisje nog wat heb opgeruimd, mijn schoolmateriaal heb verzameld en enkele vroege (ongewenste) gasten heb buiten gewipt, ben ik klaar voor mijn ontbijt. Meestal eet ik hier muesli of fruit want brood vinden om mijn duo-choco op te smeren is hier een hele uitdaging! Hoe dan ook, hier aan tafel mijn gezonde maaltijd verorberen blijft aangenamer dan in mijn auto op de parking van Vives.

7u30: De directeur komt ons ophalen aan het huisje. Nooit gedacht dat ik ooit een privéchauffeur zou hebben. Het is ongeveer een kwartiertje rijden. Dat valt dus heel goed mee.

7u50: We komen aan op de St Mary Primary school. Alle leerlingen verzamelen zich in het midden van de school en zingen enkele adembenemende liederen over of voor hun God.
Als dit mogelijk zou zijn, dan stuurde ik onmiddellijk enkele levensechte sfeerbeelden naar jullie op. Voor mij is het hier alvast altijd een kippenvel momentje!

8u00-11u00: Onze schooldag kan beginnen. Febe en ik werken samen aan onze bachelorproef of geven enkele lessen Engels, Creative Arts of wiskunde.

11u00-11u30: Korte middagpauze. Dit is het enige rustmoment tijdens de schooldag. Toch even wennen om zo vroeg te eten, een korte middagpauze en géén twee extra speeltijden te hebben. Afgezien daarvan is het wel altijd super gezellig. Wij eten graag buiten onder het warme zonnetje en we worden al even warm ontvangen door alle leerlingen op de speelplaats. Eenzaam zullen we ons hier zeker nooit voelen. Ik moet nog geen handtekeningen uitdelen, maar het scheelt niet veel. Deze kinderen zijn het dan ook niet gewend om veel met blanke personen in contact te komen doordat deze school in een township (armere buurt) is gelegen. (ICOM 2.5 Culturele kennis)

11u30-14u00: Febe en ik werken ook op deze momenten verder aan onze bachelorproef.
Dit betekent: visieteksten schrijven, bronvermeldingen opstellen, visualisatie van de leerstof ineen knutselen of interessante literatuur lezen. Ook in de namiddag geven we nog enkele lessen.

14u00: De schoolbel (Voor mij klinkt dit nog steeds als een brandalarm, maar ik heb mijn kinderen nog niet geëvacueerd!) weerklinkt door alle gebouwen. De schooldag zit er alweer op.

14u00-14u30: Febe en ik werken de laatste schooltaken af in het bureau van de directeur. Daarna vertrekken we opnieuw samen naar huis.

In de namiddag hebben we meestal een drukke planning. Eerste genieten we van een heerlijke namiddagsnack en een fris drankje. Na zo’n lesdag hebben we dat meestal wel verdiend. Daarna maken we het ons comfortabel aan het zwembad en stellen we onze lesvoorbereidingen op voor de komende dagen. Niet altijd even evident om opeens alles in het Engels neer te schrijven. Naarmate de tijd vordert, gaat dit wel al veel vlotter.
De lesvoorbereidingen mogen hier gelukkig ook al heel wat korter zijn dan tijdens mijn vorige stages. (ICOM 1.1 Een tekst schrijven in een andere taal)  

Af en toe proberen we ook om tussendoor enkele kleren te wassen (Ja, we hebben hier zelf een wasmachine!) en de nodige boodschappen te doen. Dat laatste is namelijk niet echt een lachertje.

Doordat men hier aan de andere kant van de weg rijdt én de verkeersregels precies een andere draai geeft, is het voor ons niet veilig om hier zelf een wagen te besturen. Met als gevolg dat alles wat we kopen in de winkel, ook eigenhandig naar onze verblijfplaats moeten sleuren. Neem dat laatste werkwoord maar letterlijk want wij wonen op een heuvel.

Alvast één tip: Ga niet naar de winkel als je honger hebt…

Post Scriptum: Voor ik vertrok kreeg ik vaak het mopje te horen dat ik 5 km achter water zou moeten lopen om te kunnen drinken, koken, wassen… Uiteraard lachte ik dit altijd weg want ik wist wel beter. Bij nader inzien moet ik hier toch een beetje op terugkomen. Ondanks dat het nu enkel betrekking heeft op het drinkwater, moet ik wel degelijk zelf mijn water halen een kilometer verderop. Het kraantjeswater is hier namelijk niet echt betrouwbaar.
Bij deze richt ik me even aan de grapjassen onder jullie: Je had toch een beetje gelijk! 

Gelukkig is het aankopen van elektriciteit niet zo belastend voor onze spieren. Het blijft voor mij wel nog altijd wat gek, maar je went er wel aan (Zo’n grote shock was het nu ook niet!). Zo vragen we in de plaatselijke Spar eigenlijk gewoon een elektriciteitscode aan die we daarna op onze elektriciteitsmeter moeten ingeven. Het wekelijks aankopen van elektriciteit zorgt soms wel voor wat spanning, want hier wil je niet zonder vallen… Enige ventilatie is hier toch wel een must. (ICOM 2.5 Culturele kennis)

Om onze elektriciteit aan te kopen in de winkel, dienen we steeds cash geld op zak te hebben. Ben ik de enige die er zo over denkt of is dit geld (Zuid-Afrikaanse Rand (ZAR)) écht heel mooi? Op de ene zijde staan de dieren van ‘The Big Five’ afgebeeld, op de andere zijde staat Nelson Mandela. 1 euro is ongeveer 16 R. (ICOM 2.5 Culturele kennis).

P.s.: Neen, dit is niet om te stoefen met mijn geld. Ik krijg hier geen dikke nek, enkel dikke enkels…

Mijn verdere ervaringen in Zuid-Afrika

Tijdens de eerste week waren Febe en ik van alles en iedereen afhankelijk. Zowel voor het vervoer naar de winkel, voor het telefoneren naar taxi’s of food delivery (We kunnen niet elke avond koken hé!) als tijdens bepaalde uitstapjes om onze veiligheid te kunnen garanderen. Natuurlijk begrijpen we dat dit in het begin heel normaal is, maar toch zijn we allebei opgelucht dat we nu zelfstandig onze stage, uitstapjes en ons huishouden kunnen regelen. We regelden een WIFI-router in het huisje, kochten een Simkaart met een Zuid-Afrikaans nummer en leerden enkele betrouwbare taxichauffeurs kennen. Hier is immers bijna niks op wandelafstand en fietsen worden amper gebruikt. Wij verplaatsen ons dus meestal met een plaatselijke taxi. Free State Taxi heeft er twee vaste klanten bij!
Hieruit mag je dus afleiden dat alles op wieltjes begint te lopen.

Nou ja, behalve op het vlak van ongedierte… In ons huisje hebben we wel nog steeds wat last van kakkerlakken. Niet zo fijn, maar zolang de aantallen beperkt blijven, kunnen we het nog aan! Lees: Vanaf volgend seizoen op Netflix: ‘Lisa en Febe en de Kakkerlakken.’ (#Oggy en de kakkerlakken.)

Ik hoor het jullie al denken: “Ah Lisa’tje, er leven véél engere en/of gevaarlijkere dieren in Zuid-Afrika!”. Wel ja, dat weet ik en dat hebben we deze week ook van heel dichtbij mogen ontdekken. Zo ontmoetten we één van de vaakst voorkomende spinnen, genaamd ‘de regenspin’. Bij het zien van dit ‘diertje’ kreeg ik spontaan de neiging om zo snel mogelijk een vlucht terug te boeken naar België. Niet omdat ik jaloers ben op jullie talrijke stormen, maar op die kleine spinnetjes waar ik vroeger bang voor was. Wat zal mijn papa blij zijn dat hij vanaf nu slechts één gillende vrouw in huis heeft!

Voor de geïnteresseerden onder jullie: Dit is dé regenspin die mij deze week bijna een hartaanval heeft bezorgd.

Ik ben mij ervan bewust dat dit beestje eigenlijk nog niks voorstelt vergeleken met de andere dieren die hier rondkruipen, vliegen of lopen. Aangezien we nog niet echt de kans hebben gehad om ons gastgezin beter te leren kennen, stelden we onze buurvrouw enkele vragen over de plaatselijke fauna en flora. Ik heb al betere ideeën gehad…
Ze vertelde ons uitvoerig over allerlei slangen, roofdieren en andere spinnen.
De ‘Red Roman’ is bijv. ook één van de meest gekende spinnen hier in Zuid-Afrika.
Voor de durvers: Zoek dit beest maar eens op! (ICOM 2.5 Culturele kennis)

Hoe dan ook, de huisregel blijft hetzelfde: Wie de moed vindt om het ongedierte te doden, mag de schoen van de andere gebruiken. (Lees: Ik ben een massamoordenaar geworden met Febe haar schoen als moordwapen.)
(2.8 Culturele conflicthantering)

Het schoolleven zoals het is

Ik kan jullie alvast meegeven dat ik over het algemeen voornamelijk positieve ervaringen heb opgedaan tijdens mijn eerste drie stageweken (Mijn 3e stageweek is nu nog bezig).

Tijdens mijn tweede observatieweek kreeg ik de kans om enkele activiteiten met de kinderen uit te voeren. Het is duidelijk dat de kinderen hier meestal stil achter hun bank moeten blijven zitten en niet veel inbreng mogen geven als dit niet expliciet gevraagd wordt. Dit was voor mij wel wat wennen aangezien mijn enthousiasme normaal gezien effect heeft op (bijna) iedereen. Uiteindelijk kreeg ik hen wel wat los, maar het duurde toch even. Gelukkig kon ik hierover communiceren met de klasleerkracht zodat de kinderen begrepen dat het voor deze keer oké was om losser te zijn. (ICOM 4.2 Samenwerken en netwerken, 4.3 Zelfvertrouwen hebben, 4.5 Andere perspectieven opzoeken, 4.6 Creativiteit tonen)

Toen één van de leerkrachten afwezig was, besloten Febe en ik om de kinderen mee te nemen naar buiten. Samen speelden we het spelletje ‘Dirigentje’. Hierbij moet één leerling een specifieke beweging uitvoeren waarna alle andere leerlingen in de kring hem/haar moeten nadoen. Als deze leerling een andere beweging maakt, moeten de andere kinderen zo snel mogelijk volgen. Eén leerling verlaat de kring en keert eventjes later terug. Hij/Zij heeft drie kansen om te raden wie de aanvoerder is van de groep. (ICOM 4.1 Zelfstandig functioneren)

Hieronder kan je een beetje zien hoe het spelletje er aan toe ging.
Zie je die witte vlek rechts op de foto? That’s me. En hiermee refereer ik jammer genoeg niet enkel naar mijn T-shirt.

Met mijn bleke kleurtje val ik in deze school best goed op waardoor ik gedurende de tweede week vaak werd aangesproken om afwezige leerkrachten te vervangen. Uiteraard ging ik hier met plezier op in, alhoewel het soms niet altijd even gemakkelijk was om 50 kinderen te laten luisteren als je geen enkele naam kan onthouden of zelfs uitspreken… (ICOM 4.1 Zelfstandig functioneren, 4.3 Zelfvertrouwen hebben, 4.4 Zich flexibel opstellen, 4.8 Zich handhaven in stressvolle situaties)

Tijdens deze week heb ik al veel leuke leservaringen gehad. Ik gaf een Engelse les over de synoniemen en het weer. Hiervoor knutselde ik verscheidene didactische materialen in elkaar om de kinderen zo goed mogelijk te betrekken bij de leerstof. De leerkrachten spelen hier niet echt in op interactie met leerlingen, dus leek dit voor mij het ideale moment om dit hier eens uit te proberen. Het was een groot succes! (4.3 Zelfvertrouwen hebben)

Op de eerste foto zie je mijn klas voor deze week (4th grade= ong. 9-11 jaar). Volgende week ga ik over naar een klas van Grade 5.

De meerderheid van de leerkrachten is ook erg vriendelijk en staat ons bij waar nodig. Sommige onderwijzers durven de klas wel eens aan ons alleen over te laten, waardoor ik in mijn eentje de controle moet houden over 50 kleine kapoenen die mijn Engels accent en Europees handschrift maar voor de helft begrijpen. Als ik zeg dat ik alles met handen en voeten probeer uit te leggen, dan mag je dit best letterlijk nemen. (ICOM 4.1 Zelfstandig functioneren, 4.3 Zelfvertrouwen hebben, 4.8 Zich handhaven in stressvolle situaties)

Vorige week donderdag (20/02) werd er een groot feest georganiseerd op school voor de kleinsten. Op vrijdag werd een gelijkaardig schoolfeest georganiseerd, maar deze keer kwamen de oudsten aan de beurt.
Dit was ter verwelkoming van de nieuwe leerlingen op de St Mary Primary school.

Er werd bijna voortdurend gedanst en gezongen. Er werd zelf een grote wedstrijd gehouden waarbij de kinderen dansten, zongen, op de catwalk liepen of een toneeltje opvoerden. Daarna werden allerlei leuke prijzen uitgedeeld.
Ik heb van dit hele gebeuren jammer genoeg enkel video’s en geen afbeeldingen.
Tenslotte was ik ook teveel aan het genieten van het feit dat bijna alle 750 leerlingen die op dat moment aanwezig waren bij elk liedje stante pede de lucht in sprongen. Hun gevoel voor ritme en muziek is zo bewonderingswaardig. Je voelt je quasi ongemakkelijk als je stilzittend toekijkt naar dit hele gebeuren. Maar dat probleem had ik uiteraard niet. Al vanaf het eerste moment stond ik bij een twintigtal kinderen om hun beste dansmoves aan te leren. Tevergeefs, maar ik heb me rot geamuseerd. Ik vrees dat zelfs de vijfjarige kindjes op mijn school beter kunnen dansen dan mij… (ICOM 2.6 Culturele relationele competentie)

Hoe dan ook, het was fantastisch om zo’n feest eens te mogen meemaken.
Ik had zelf eerst niet verwacht dat we donderdagvoormiddag op tijd de school zouden bereiken. ’s Morgens vielen er reeds bakken water uit de lucht, nog voor wij ons huisje hadden verlaten. Toen de directeur ons kwam ophalen en we de gebruikelijke weg wilden nemen richting de school, werd het al snel duidelijk dat dit niet meer mogelijk was. Bijna alle straten stonden volledig blank. Gelukkig rijdt de directeur met een grote truck zodat we toch nog enkele wegen konden doorkruisen zonder met onze wagen vast te komen zitten.
Ik dacht eventjes dat onze plannen in het water gingen vallen als je ziet wat een onweer hier kan veroorzaken.

Uiteindelijk kwamen we ‘slechts’ een uurtje later toe op school én was het feest nog niet begonnen. Het stopte met regenen en het feest ging van start. Alweer een bevestiging van het spreekwoord: Na regen komt er zonneschijn!

Conclusie van mijn eerste stage-momenten

Het is algemeen bekend dat leerkrachten een erg veelzijdige job hebben. Gedurende mijn eerste drie weken heb ik dit meer dan ooit mogen ervaren.
Zo werd ik deze week benoemd als secretaresse, veiligheidsagent, kunstenaar, eventmanager, fooddelivery, programmeur, ICT-verantwoordelijke, animator, pedagoog, psycholoog, merchandise uitdeler en tenslotte ook nog leerkracht. (Nooit gedacht dat mijn flexibiliteit er hier zo op zo vooruit gaan.) (ICOM 2.2 Culturele flexibiliteit)

Jullie stellen zich nu waarschijnlijk erg veel vragen. Wel, ik ook… Per slot van rekening heb ik alle functies zo goed mogelijk proberen invullen, maar ik hoop vanaf volgende week om toch wat meer écht les te mogen geven.

Ik leg jullie even een specifieke situatie uit om alles wat duidelijker te maken.
Tijdens mijn tweede week diende ik eerst nog enkele lessen te observeren. Ik maakte dus een duidelijk tijdschema op zodat ik me vlot van de ene naar de andere klas kon verplaatsen.
Toen mijn eerste les tot z’n einde liep, besloot ik te beschikken en op zoek te gaan naar het klaslokaal waar mijn volgende les zou doorgaan. Ik keek toevallig op mijn horloge en merkte op dat de schoolbel nooit op het aangegeven uur van het tijdrooster weerklonk.
Aangezien ik dus toch al te laat was voor mijn tweede les, besliste ik om duidelijkheid te vragen aan de directeur.
Opnieuw, ik heb al betere ideeën gehad.
Ten gevolge van mijn eerlijkheid en nood aan structuur, bezorgde ik mezelf nog een extra taakje hier op school.
De directeur was er zich niet van bewust dat de schoolbel niet gelijk liep met de afgesproken timing. Na een leerrijke discussie over tijdmanagement, concludeerde het hoofd van de school dat IK de schoolbel zou resetten en herprogrammeren. 
Niet meteen waar ik voor gestudeerd heb of ook maar enige kennis over heb, maar dat maakte hem merkelijk niks uit. Belangrijk detail, in België had ik zelf nog nooit een schoolbel van dichtbij gezien.
Bellen om hulp was ook geen optie, want dat kost hier belachelijk veel geld. Ik ging dus maar meteen op zoek naar een mogelijke oplossing. Samen onderzochten we de schoolbel en printten we de bijhorende handleiding af. De hele namiddag heb ik geprobeerd om mezelf wegwijs te maken in de technische wereld, maar jammer genoeg ging er niet meteen een belletje rinkelen.
Na meermaals te hebben uitgelegd dat ik hier absoluut niet de geschikte persoon voor ben, benadrukte hij opnieuw dat hij erg veel vertrouwen had in mij. Toch iemand die dit goed zag aflopen, want de reactie van de Febe op dit verhaal zal ik maar niet vertellen! Laten we zeggen dat het ons al vele hilarische momenten heeft bezorgd.

(ICOM 2.7 Culturele communicatieve competentie, 1.4 Een tekst geschreven in een andere taal begrijpen, 1.2 Een vreemde taal spreken, 2.2 Culturele flexibiliteit, 2.3 Culturele veerkracht, 2.6 Culturele relationele competentie, 4.2 Samenwerken en netwerken, 4.3 Zelfvertrouwen hebben, 4.4 Zich flexibel opstellen, 4.8 Zich handhaven in stressvolle situaties)

Zijn jullie net zo benieuwd als mij naar de afloop van dit ‘bel-verhaal’?
Denken jullie dat ik er zal in slagen?

Houd dan zeker mijn blog in de gaten, want volgende week wordt mijn ‘time-to-shine!’
Misschien eerst nog even de handleiding opnieuw (en opnieuw en opnieuw) lezen.

Ik weet nu al zeker dat dit een onvergetelijke stage(-plek) zal zijn en ik verheug me elke dag opnieuw om daar nieuwe dingen uit te proberen en bij te leren.
Na deze drie weken, is me ook al één ding klaar en duidelijk: De directeur van de St Mary Primary school verwacht erg veel van ons. Hij hoopt héél veel dingen in deze school aan te passen a.d.h.v. ‘onze expertise’.
Dit zijn de doelstellingen die hij in vervulling wil zien gaan gedurende deze 3 maanden
(waarvan al drie weken verstreken zijn!):

• Het opstellen van een evacuatieplan voor de hele school. 

(Buiten een schoolbel die klinkt als een brandsirene, is er geen plan rond brandveiligheid opgemaakt. Voor ons is dit een evidentie, voor hen is dit voorlopig overbodig. Remember: ‘Niet panikeren, niet stressen! Waarom zou je een probleem oplossen als er nog géén is?’ Ik moet toegeven dat voor mij wel zalig is om eens in deze mindset mee te gaan. Ik denk dat we hier erg veel van elkaar kunnen leren! (ICOM 2.5 Culturele kennis)

• Visualisatie in de klaslokalen van de 4e-6e graad.

Hier zijn Febe en ik al volop aan bezig. Toen hij hoorde over ons project voor onze bachelorproef werd hij meteen erg enthousiast.

• Visualisatie in de klaslokalen van de 3e graad.

Dit wordt een doelstelling voor na de Zuid-Afrikaanse vakantie (20-30 maart) want vanaf dan zullen we lesgeven in de derde graad.

• Visualisatie op alle muren & vloeren van de school.

Dit zal een onderdeel uitmaken van onze bachelorproef. Meer uitleg hierover volgt later.

• Herprogrammeren van de schoolbel.

Ik hoop dat stiekem dat hij dit gewoon vergeet en dat ik hier van onderuit kan komen. Zo niet, dan hoop ik dat er effectief nog een bel overblijft… of een school…

Misschien moet ik gewoon zeggen: ‘Je zal moeten kloppen, want de bel doet het niet!’?

• Het opmaken van een schoolwebsite.

Deze opdracht zal ik niet in mijn eentje kunnen vervullen. Ik heb gelukkig al enkele lieve schatten in België die bereid zijn om mij te helpen. Toevallig ook een expert in het maken van websites? Alle hulp is welkom.

• Het herbekijken van de wiskunde-methode op school.

Dit zal later nog een interessante discussie worden.

• Integreren van digitale media in de klas.

Dit zullen we waar maken door de aanwezige tablets te voorzien van leerrijke en speelse apps. Zowel voor in hun vrije tijd als tijdens de lessen zelf.

• Computerlessen geven na de schooluren.

Dit spreekt voor zich. De kinderen van Grade 6 kunnen zich hier vrijwillig voor inschrijven. Vanaf volgende week gaan deze lessen van start. Benieuwd wat dit zal geven! (Zo’n computerexpert ben ik nu ook weer niet!)

Begrijp me niet verkeerd, het is een man met grootse ambities en een sterke mening. Ik heb er de voorbije weken al erg veel van geleerd, maar hij bezorgt me toch wat prestatiedruk.
Het is onweerlegbaar dat hij vooruitgang wil boeken en dat is prachtig om te zien. Doch is het niet mogelijk om dit allemaal op drie maanden te verwezenlijken.

Mijn perfectionistisch kantje is hierbij ook niet altijd een even grote hulp. Aan de ene kant ben ik erg gemotiveerd om er aan te beginnen en hier zoveel mogelijk te realiseren en bij te leren, maar er is ook een keerzijde aan dit verhaal. Ik voel toch heel wat prestatiedruk, wat me toch soms heel wat spanningen bezorgd.
Ik wil met mijn kleine handen proberen om het gewicht van de hele school dragen…
(ICOM 2.3 Culturele veerkracht, 2.4 Culturele ontvankelijkheid, 2.6 Culturele relationele competentie, 2.9 Multiperspectiviteit, 4.2 Samenwerken en netwerken, 4.3 Zelfvertrouwen hebben)

Het échte Zuid-Afrika beleven

Nu we de kans hebben om Zuid-Afrika te ontdekken, moeten we er natuurlijk gebruik van maken. Zo gingen we het tweede weekend al eens een kijkje nemen naar ‘The Naval Hill’.
Dit is een grote heuvel gesitueerd in het midden van de stad Bloemfontein. Bovenop deze heuvel heb je een geweldig zicht op de hele stad. Er staat ook een gigantisch standbeeld van Nelson Mandela. Hij is hier zowel letterlijk als figuurlijk een grote man.

Logischerwijs toon ik jullie een foto van 'VOOR' het lopen. De foto 'NA' het lopen wil je gewoon niet zien. De helling was dan ook iets te steil voor een eerste looptraining na drie maanden en in 26° graden.

Een leerrijke afsluiter